Samuraj to symbol honoru i odwagi, to wojownik, który nigdy nie wycofuje się z pola walki. Rycerz bez skazy, ściśle przestrzegający kodeksu Bushidō. Bushidō (droga samuraja), zawierał prawa jakimi powinien kierować się idealny wojownik. Był ściśle powiązany z filozofią Dalekiego Wschodu, uważany przez samurajów za metodę doskonalenia fizycznego i duchowego. Kodeks ten zawierał teorię bytu oraz odpowiedzi na pytania egzystencjalne. Za najwyższe wartości uznawał wierność wobec suzerena, męstwo, kunszt wojenny, uczciwość, powściągliwość oraz prostotę. Podporządkowanie woli pana było związane z wyrzeczeniem się przez wojownika wszelkich korzyści osobistych. Nie oznaczało to jednak wyrzeczenia się również własnych poglądów. W przypadku, gdy pan żądał od samuraja czynu niezgodnego z jego przekonaniami, wasal ten musiał nakłonić swego suzerena do odwołania wydanego polecenia. Jeśli jednak wysiłki samuraja były bezskuteczne, powinien był on popełnić samobójstwo przez seppuku. W pozostałych przypadkach, zgodnie zBushidō, samuraj powinien poświęcić wszystko w celu dochowania wierności swemu panu.
Seppuku dokonywane było uroczyście, bardzo często w obecności zaproszonych gości. Pierwsze cięcie wykonywano zawsze poziomo, od strony lewej do prawej, jeśli wykonujący miał jeszcze siły wykonywał następne, pionowe. Kaishaku, często przyjaciel osoby wykonującej seppuku, miał za zadanie ściąć jej głowę tak, aby ta była przytwierdzona kawałkiem skóry do szyi i nie potoczyła się po ziemi. Ostatnim, bardzo głośnym przypadkiem seppuku było popełnienie samobójstwa przez ostatniego samuraja, Yukio Mishimę. Był to wyraz protestu przeciw zmianom, jakie dokonały się w Japonii po II wojnie światowej.
Miecz był jednym z najważniejszych elementów kultury samurajów. Swoją pierwszą broń otrzymywali już pięcioletni chłopcy. W wieku piętnastu lat, gdy stawali się samurajami otrzymywali katanę i wakizashi. Z wykuwaniem mieczy związanych było wiele rytuałów. Płatnerz wykonujący tę broń, musiał uprzednio poddać się ceremonii oczyszczenia, a między niektórymi etapami wykuwania założyć odświętne szaty. Aby odpędzać złe moce, kuźnia ozdabiana była religijnymi motywami zaczerpniętymi z shintō. Głównym zadaniem płatnerza wykonującego miecz było wytworzenie głowni o jak najtwardszym ostrzu, będącego jednocześnie możliwie najbardziej elastycznym. To bardzo trudne zadanie, osiągane przez wielokrotne przekuwanie żelaza, hartowanie metalu oraz inne techniki wypracowywane przez wieki i pilnie strzeżone przez mistrzów tego fachu. Niekiedy wytworzenie broni zajmowało rzemieślnikowi długie lata, czasem nawet większość życia. Nie dziwi zatem jak cenione były pośród samurajów ich miecze. Był to największy skarb ich majątku, dziedziczony często przez całe pokolenia. Symbolem pozycji samuraja były dwa miecze. Miecz długi (katana) i miecz krótki (wakizashi) razem stanowiące komplet, zwany daishō. Mówiono, że daishō stanowią duszę samuraja, były więc otaczane przez nich głęboką czcią. Samuraj kształcony był nie tylko w posługiwaniu się mieczami, lecz także łukiem, jak również włóczniami Yari, bronią drzewcową o nazwie Naginata, czy wachlarzem bojowym zwanym Tessen.
Zbroje japońskie stanowią szczególnie interesujący przykład uzbrojenia ochronnego. Z powodu swej wyjątkowej budowy, dekoracyjności i niezwykłego wyrazu były często otaczane kultem oraz uznawane za dzieła sztuki rzemieślniczej. Najstarszymi znanymi typami zbroi są pochodzące z przełomu VI i VII wieku pancerze typu tanko oraz keiko. Zbroja tanko była wytwarzana z dużych stalowych blach połączonych nitami lub skórzanymi pasami. Pancerze typu keiko budowano natomiast z mniejszych płyt, łączonych za pomocą taśm, a niekiedy również pasów ze skóry.
Wprawny samuraj potrafił zabić przeciwnika jednym ciosem. Ze względu na charakter walki, nastawionej na zadanie śmierci jednym ruchem miecza, zdarzało się, że kończyła się ona zgonem dla obu stron. Wyróżnia się 6 sztuk walki jakimi posługiwali się samurajowie: Kenjutsu, Kyujutsu, Bajutsu, Jujutsu, Sojutsu oraz Suiei. Kenjutsu jest to sztuka posługiwania się mieczem, naukę szermierki, jak i innych sztuk walki, samuraje poznawali w bardzo młodym wieku. Za najgroźniejszy cios uważano Kesagake, polegał on na rozcięciu przeciwnika na skos, od ramienia do pasa. Kyujutsu, sztuka strzelania z łuku. Łuk, tak jak miecze, uważany był przez samurajów za święty. Z Kyujutsu silnie związana była medytacja, w wyniku której samuraj miał uzyskać wewnętrzny spokój, pozwalający być podczas strzału w pełni skoncentrowanym. Bajutsu to sztuka jazdy konnej, w okresie Kamakura (1185-1333) uważana za jedną z najważniejszych sztuk wojennych. Jujutsu jest sztuką walki bez użycia broni. Wykorzystywana była w razie uszkodzenia miecza, bądź w obronie przed niespodziewanymi atakami. Sojutsu to sztuka władania włócznią. Broń ta pełniła dużą rolę, gdyż używana była nawet przez kobiety, które często osiągnąwszy mistrzostwo w posługiwaniu się Yari lub Hoko, brały udział w wielu bitwach. Suiei oznacza sztukę pływania w pełnym rynsztunku wraz z bronią. W dawnej Japonii umiejętność ta była niezwykle ważna dla samurajów, którzy w trakcie działań bojowych musieli pokonywać liczne przeszkody wodne.
0 komentarze:
Prześlij komentarz